Αγνό κι ανόθευτο ελληνικό καλοκαίρι 40 λεπτά από την Αθήνα.
Η έννοια «παραλία» στην Ελλάδα, έχει πολύ διαφορετική σημασία απ’ ότι στον υπόλοιπο κόσμο. Το αγνό ελληνικό καλοκαίρι, τα αυθεντικά μπάνια του λαού που μας έμαθαν οι γονείς μας, δεν περιλαμβάνουν ξαπλώστρες, μπιτσόμπαρα να βαράνε δυνατή μουσική και κλαμπ σάντουιτς να σκάνε πάνω σε δίσκους από το πουθενά. Όχι αδέρφια. Αυτό είναι συνήθειο της τελευταίας δεκαετίας.
Η αυθεντική τσάρκα για μπάνιο στη θάλασσα, αυτή που γνώρισες πιτσιρικάς με το καπελάκι στο κεφάλι για τον ήλιο και την πλάτη άσπρη από το αντηλιακό, θέλει την παραλία παρθένα και ελεύθερη. Προστάζει να φέρεις εσύ την ομπρέλα σου, το ψυγειάκι σου αν θες και απλά να απλώσεις την πετσέτα σου στην άμμο. Ή τα βράχια. Και παρότι αυτό μπορείς να το κάνεις ακόμα σε κάποια από τα νησιά μας, τα πράγματα όλο και ζορίζουν στις λιγοστές παραλίες της πρωτεύουσας. Για την ακρίβεια, είναι λίγες οι αμμουδιές της πρωτεύουσας που να μην θυμίζουν beach bar ή club της Παραλιακής.
Θυμάμαι στα 90s που όταν έφτανες στις αλυκές της Αναβύσσου, τις χαρακτήριζες ως τελευταίο σύνορο. Αυτό, γιατί ήταν η τελευταία παραλία με κάποιες υποτυπώδεις ξαπλώστρες για τον κόσμο που τις είχε τοποθετήσει ο δήμος – χωρίς beach bar βέβαια. Από εκείνο το σημείο και μετά, όλες οι παραλίες που θα συναντούσε κανείς στο νομό Λαυρεωτικής ήταν παρθένες και έτοιμες να σε υποδεχτούν όπως τις «γέννησε» η φύση. Θυμάρι. Καταφύγι. Χάρακας. Λεγραινά. Όποια παραλία και αν επέλεγες, ήξερες πως μαζί με τα νερά τους θα αγκάλιαζες και τον πριμιτιβισμό. Σήμερα όμως, στην Αττική του 2017 όπου κάποιοι γουστάρουν την μουσική από τα δυνατά ηχεία και τα κοκτέιλ δίπλα στη θάλασσα, έχει μείνει μόνο μία από αυτές που κρατούν το αντάρτικο. Τα Λεγραινά.
Τα Λεγραινά είχαν πάντα την δική τους μαγεία. Φταίει ότι ήταν πάντα μακριά από όλα; Δεν ξέρω. Με έκανε ωστόσο πάντα να πιστεύω πως πήγαινα ταξίδι σε κάποιο νησί. Την γνώρισα από τον πατέρα μου ως παιδί και έχει συνδεθεί με μοναδικές καλοκαιρινές αναμνήσεις. Υπήρχε πάντα μία θαλασσινή αγκαλιά στα Λεγραινά, για όποιον ήξερε να σέβεται την άγρια ομορφιά της. Έχει μέχρι και σήμερα πεντακάθαρα νερά και πολύ πιο «γήινο» κόσμο από αυτόν που συνηθίζεις να συναντάς στα μπιτσόμπαρα. Δεν κατηγορώ εκείνους που πηγαίνουν σε αυτά, απλά δεν μ’ αρέσουν. Και με το τελευταίο μπιτσόμπαρο να έχει αλλάξει την παραλία του Χάρακα, με πιάνει όσο να ‘ναι και ένας προβληματισμός. Τι θα γίνει αν αποφασίσουν να φτιάξουν και εκεί ένα μπιτσόμπαρο; Δεν μένει κυριολεκτικά τίποτα μετά. Για την ακρίβεια ακολουθούν και άλλα μπιτσόμπαρα στο Σούνιο. Καταλαβαίνεις λοιπόν πως τα Λεγραινά είναι η τελευταία «κατοικία» για όσους επιθυμούν τα μπανάκια τους απλά και χωρίς πολλά-πολλά. Μία πετσέτα, μία παρέα, άντε και μερικές μπίρες.
Εμείς μάθαμε τα Λεγραινά αλλιώς και έτσι θέλουμε να μείνουν. Με την τεράστια παραλία. Με τα απόκρημνα σημεία κοντά στα βράχια, όπου οι ψαροντουφεκάδες βγαίνουν αγκαλιά με χταπόδια. Με τον μόνο ήχο που ακούγεται, να είναι εκείνος των τζιτζικιών και της ρακέτας. Όμορφα και απλά. Και οποιαδήποτε κίνηση για να γίνει και εκεί ένα beach bar, είναι αφορμή για επανάσταση και πόλεμο.
Ας κρατήσουμε και κάτι αυτούσιο ρε παιδιά. Εκεί βρίσκεται η μαγεία των περισσοτέρων πραγμάτων. Στην αυθεντικότητά τους. Όπως συμβαίνει και με την παραλία των Λεγραινών.
