Ένα αμφίβολης αποτελεσματικότητας για τη διαχείριση των απορριμμάτων, αλλά και αμφίβολης νομιμότητας, έργο επιβάλλεται με τη βία στην ήδη πληγωμένη από την άναρχη δόμηση και τις αυθαίρετες επεμβάσεις Λαυρεωτική Γη.

Λόγω της μεγάλης ποικιλίας και της επιστημονικής αξίας των αρχαιοτήτων του, ο λόφος Οβριόκαστρο περιλαμβάνεται εξ ολοκλήρου μέσα στον κηρυγμένο ευρύτερο Αρχαιολογικό Χώρο της Λαυρεωτικής, ο δε οχυρωμένος οικισμός στην κορυφή του στη αρχαιολογική ζώνη Α του χώρου.

Η ζώνη Α, όπως ορίζει ο Νόμος, είναι απολύτου προστασίας και δεν επιτρέπεται οποιαδήποτε κατασκευή ή αλλοίωση. Η ίδια περίπου απαγόρευση ισχύει και για μία έκταση 500 μέτρων γύρω από το οχυρό. Ακόμα κι αν το οχυρό βρίσκεται σε κάποια απόσταση από την περιοχή που χωροθετήθηκε ο Χ.Υ.Τ.Α. (300 μέτρα!!!), δεν νοείται αρχαιολογικός χώρος με θέα μια χωματερή.

Δεν νομίζουμε ότι τυχαία επιλέχθηκε αυτή η θέση, μέσα στον αρχαιολογικό χώρο της Λαυρεωτικής. Ίσως με την απαγόρευση της δόμησης λόγω του χαρακτηρισμού του χώρου ως αρχαιολογική ζώνη απολύτου προστασίας Α, η περιοχή καθίσταται στα μάτια της πολιτικής ηγεσίας άχρηστη , σύμφωνα με τη σύγχρονη αντίληψη της ανάπτυξης και επομένως κατάλληλη για σκουπιδότοπο.

Ας μας επιτρέψουν οι συνάδελφοι που ερεύνησαν με ελάχιστα μέσα την περιοχή, να δανειστούμε τα λόγια τους: αυτά τα μνημεία αποτελούν σημαντικά τεκμήρια της ιστορίας της Κερατέας και της Λαυρεωτικής και πρέπει να σωθούν οπωσδήποτε, όχι μόνο επειδή προστατεύονται τα περισσότερα από τις διατάξεις του Νόμου περί Αρχαιοτήτων, αλλά κυρίως επειδή, όπως συμβαίνει με όλα τα μνημεία, συντηρούν αφενός μεν την ιστορική μας μνήμη και αφετέρου το φυσικό μας περιβάλλον που κινδυνεύει από την καταστροφική μανία και τη λατρεία του πρόσκαιρου κέρδους.

 Όσες φορές καταστρέφουμε τα μνημεία και το περιβάλλον μας, υπονομεύουμε σοβαρά τη φυσική και την πνευματική ζωή μας, και μάλιστα όχι μόνο τη δική μας αλλά και όλων των επόμενων γενεών, επειδή και τα μνημεία και το περιβάλλον, όταν καταστραφούν, δυστυχώς, δεν ξαναγίνονται .

Συμπαραστεκόμαστε στους πολίτες της Κερατέας που προστατεύουν την περιοχή τους από την οικολογική καταστροφή και την υποβάθμιση και που καλύπτουν το κενό της προστασίας των αρχαιοτήτων, των μνημείων, της ιστορικής μνήμης και της γνώσης, αρμοδιότητες κάποτε του Υπουργείου Τουρισμού και (κατ΄ όνομα πια) Πολιτισμού.

 Όπως φαίνεται, η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου αντιμετωπίζει τις αρχαιότητες, που δεν αποτελούν εκμεταλλεύσιμο εμπορικά τουριστικό προϊόν, ως εμπόδιο στην ανάπτυξη. Οφείλει να αλλάξει πολιτική και να προστατέψει επιτέλους την αρχαιολογική πολιτισμική μας κληρονομιά».