Πριν από μερικά χρόνια η Πολιτεία χωροθέτησε στην Κερατέα, μια «χωματερή». Οι κάτοικοι διαφώνησαν και η διαφορά παραπέμφθηκε στη Δικαιοσύνη προτού αποφανθεί τελεσίδικα το Δικαστήριο, ανέλαβαν τα ΜΑΤ να αρχίσουν ξημερώματα τις… εργασίες κατασκευής του «έργου» και η περιοχή μεταβλήθηκε σε εμπόλεμη ζώνη. Οι αρχές επιμένουν ότι εφαρμόζουν νομίμως αποφάσεις για λόγους δημοσίου συμφέροντος. Εννοούν ότι τα σκουπίδια της πρωτεύουσας κάπου πρέπει να πάνε.
Υπάρχει ένα ερώτημα σ’ αυτή την υπόθεση: Γιατί στην Κερατέα; Αν απαντήσουμε «και τότε που;» παίζουμε την κολοκυθιά. Δεν πρόκειται για την Κερατέα και τη συγκεκριμένη περιοχή. Με αυτό τον τρόπο διαβάζουμε λάθος το πρόβλημα. Εν προκειμένω το σωστό ερώτημα είναι: Γιατί στα Μεσόγεια; Γιατί σε μια περιοχή που είναι ολόκληρη ένας απέραντος αρχαιολογικός χώρος;
Όπως έχουν αποδείξει τοπικοί ερευνητές όπως ο Γιώργος Ιατρού και άλλοι, πρόκειται για λίκνο του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Σκάβεις μισό μέτρο και βρίσκεις αμφορείς. Απόδειξη ότι οι χωματουργικές εργασίες για το Αεροδρόμιο στα Σπάτα, απέφεραν ένα ολόκληρο Μουσείο ευρημάτων. Με τη χωματερή στην Κερατέα, ολόκληρο το θαμμένο αρχαιολογικό πάρκο των Μεσόγειων θα εξαφανιστεί. Δεν είναι η έκταση που θα καταλάβει η χωματερή. Σε ολόκληρη την περιοχή θα μεταφερθούν συναφείς δραστηριότητες που θα σκεπάσουν οριστικά ό,τι υπάρχει κάτω από την επιφάνεια του εδάφους. Όσο ο χώρος μένει ανοικτός κάποτε η αρχαιολογική ανασκαφή θα τα βγάλει στην επιφάνεια. Η χωματερή της Κερατέας είναι θάνατος των Μεσογείων.
Αυτή η ιδιαιτερότητα των Μεσογείων ξεπερνάει τις ανάγκες της πρωτεύουσας… Σε μια περίοδο που χτυπάμε το κεφάλι μας για τις συνέπειες λαθών που έγιναν πριν από τριάντα χρόνια, κάνουμε λάθη που θα έχουν συνέπειες όχι μόνο για τριάντα χρόνια, αλλά για πάντα. Ποιος παίρνει την ευθύνη να ξεγράψει οριστικά μνημεία τριών χιλιάδων χρόνων; Γιατί πρέπει χάριν μιας ανάγκης του παρόντος, να ανακαλύψουμε στο μέλλον ότι εξαφανίσαμε το παρελθόν μας;
Σε μια σοβαρή χώρα ο σχεδιασμός για τα Μεσόγεια θα είχε στόχο να τα μετατρέψει σε Μπορντό, η Βουργουνδία της Βαλκανικής. Με αμπελώνες, ελαιώνες και αντίστοιχες υποδομές. Με την ανάδειξη της πανάρχαιας ιστορίας τους. Εδώ τα κάνουμε χωματερή. Οι οικολογικές, τάχα, ευαισθησίες πάνε περίπατο. Τα περί πράσινης ανάπτυξης, μένουν φανφάρες. Η «μάχη της Κερατέας» είναι μια ακόμη απόδειξη πόσο κοντόφθαλμη είναι η πολιτική τάξη και πόσο αυτοκαταστροφικές είναι οι επιλογές της.
