Δεν ήθελε να γράψω το όνομα της. Δεν θέλησε να βάλω τη φωτογραφία της. Ανώνυμη σαν όλες τις ανώνυμες ΜΑΝΕΣ, σαν όλες τις ανώνυμες Κερατιώτισες, τις… ΟΒΡΙΟΚΑΣΤΡΙΩΤΙΣΕΣ θέλησε να μείνει. Κι οφείλω να το σεβαστώ
Η ΜΑΝΑ, η ΚΕΡΑΤΙΩΤΙΣΑ, η ΟΒΡΙΟΚΑΣΤΡΙΩΤΙΣΑ, που συγκλόνισε χθες στη μεγαλειώδη συγκέντρωση, όχι μόνο γι αυτά που είπε, αλλά για το πάθος της φωνής και της καρδιάς…
Μάνα, Κερατιώτισα και Οβριοκαστριώτισα, σαν κάθε Μάνα, Κερατιώτισα και Οβριοκαστριώτισα που αγωνίζεται σε τούτο τον ΙΕΡΟ ΑΓΩΝΑ, γα τον τόπο των προγόνων της, για τον τόπο των παιδιών της.
Κι αν έδωσε στο γράμμα της τον τίτλο «ΚΑΤΑΧΝΙΑ», αλλιώς θα τ’ ονομάσω, κι ας με συγχωρέσει…
«Η ΜΑΝΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ», θα ‘ναι ο τίτλος, μια και στο λόγο της, βλέπω την κάθε Μάνα, την κάθε Κερατιώτισα, την κάθε Οβριοκαστριώτισα… που στο ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ της, θυσιάζει τα πάντα….
Αχ Μάνα…ΠΕΡΗΦΑΝΗ…
Πόπη Σουφλη
ΚΑΤΑΧΝΙΑ
Το ΟΒΡΙΟΚΑΣΤΡΟ
Μην ρωτήσει πια κανείς η λευτεριά αν θάρθει.
Είναι υπαρκτή αχνοφαίνεται στου Οβριόκαστρου την πάχνη.
Μην κυνηγάς το αύριο, το σήμερα να ζήσεις.
Πολεμάς για ιδανικά, πίσω σου μη γυρίσεις,
Άστους να σε φοβίζουνε, δεν θα μετανοήσεις.
Εδώ, χτυπούν τα τύμπανα, ακούς ιαχές πολέμου.
Είναι το προσκλητήριο στις πανοπλίες του πολέμου.
Τα νειάτα ανάψανε πυρσούς, βαδίζει η δόξα με ελιάς κλωνάρι.
Βάφτισε ξανά η μάνα το παιδί, του δίνει την ευχή, να μοιάσει του Κανάρη.
Έχει η ιστορία πολλές κυψέλες με… μελίσσια που τσίμπαγαν τα προγράμματα, τα πονηρά τους τα καπρίτσια.
Δεν θα περάσει η στρατιά των σύγχρονων σπιούνων.
Θα εκραγεί η φάλαγγα και οι ορδές των Ούνων.
Υπάρχουν κάτι αετοί, θα τους γκρεμοπετάξουν, αν κάνουν τοπ ατόπημα νάρθουν στο κάστρο να φωλιάσουν.
Το κάστρο, στέκει ακοίμητο, αλώβητο στο χρόνο.
Δεν δίνει θάρρος, κόβει ορμά στον κάθε δολοφόνο.
Για να ανεβείς το ύψος του, χρειάζεται υπομονή, δύναμη, ανδρεία.
Μετράς εσύ τα βήματα κι αυτό την κάθε σου θυσία.
Μπρός όταν προχωράς, σε βλέπουν τα βουνά σου, μετράει την εξυπνάδα σου, την αξία, τα ιδανικά σου.
Γέροι, νιοι, παιδιά αμούστακα, κρατούν πανό με λόγια λευτεριάς γραμμένα και αυτοί τρέμουν κρύβουν το φόβο τους, γιατί είναι όλοι τους χαρτιά κανένα
Εδώ, μετράνε οι ψυχές, οι ανδρείες οι γεμάτες.
Της ΚΕΡΑΤΕΑΣ ο γενιές δεν γαλουχήθηκαν με αυταπάτες
Κάθε αστραπή έχει βροντή, κάθε ντουφέκι βόλι.
Η ψυχή μας τρυφερή αναριγεί
Στο ξέσπασμα του δίκιου μας ορμάμε όλοι καμπάνες , σειρήνες χτυπήσανε.
Φωνάξαν «ΑΛΛΗΛΟΥΪΑ», χωρίς ανάσα τρέξαν μανάδες με μωρά στη αγκαλιά.
Ιερείς, που τους φύσαγε ο ηρωισμός τα τιμημένα ράσα.
Σύγχρονοι Παπαφλέσσηδες, με αγάπη, θάρρος, συγκίνηση, συμπόνοια, φροντίζουν με τις παρουσίας τους το παράδειγμα, να μην κλάψουν αύριο τα δύσμοιρά μας τα εγγόνια.
Γι αυτά θα είναι η ζωή και πρέπει καθαρή να την παραδώσουμε.
Αν όχι, τι πίστη το τόπο δυστυχώς και τις αξίες, θα προδώσουμε.
Να φύγουνε οι εισβολείς, να πάνε σ’ άλλο πλανήτη.
Η γη είναι δική μας.
Η αγαπημένη μας ΚΕΡΑΤΙΑ, όλα τα Μεσόγεια, να το πάρουνε απόφαση οριστική, δεν τους ανήκει.
Μην μας προβάλλουν εισαγγελείς, αποφάσεις, υπογραφές και τα θέλω τους και τα αποφασίζω τους το υψηλό.
Γιατί εμείς, έχουμε ανώτερο υποστηρικτή, με απόφαση ανωτάτου δικαστηρίου, τον δίκαιο Θεό.
Αυτόν που είναι αγαθός, καθαρός, καλός, αποφασιστικός.
Γιατί ο δικός τους είναι ο Μαμωνάς, που τρώει ζωντανούς και πεθαμένους, μα είναι πάντα νηστικός.
Τους άνοιξε η όρεξη, τους πληροφόρησαν ότι έχουμε καθαρό κλίμα, αλλά αν αποφασίσουν για ΧΥΤΑ, θα ανοίξουν το ίδιο τους το μνήμα.
Τα παιδιά μας, κρατάν απόρθητες τις Θερμοπύλες.
Ρώτησε κανείς από εσάς, πως περνάν οι νύχτες των γονιών που έχουν έξω στη φωτιά, τους καινούργιους ΛΕΩΝΙΔΕΣ;
ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ, αδέρφια μας.
Ελάτε, όσο είναι καιρός, να τα βρούμε.
Αν όμως αποφασίσετε χωματερή, να ξέρετε ότι όλοι μέσα εκεί θα θαφτούμε!
Και δεν ακούγεται απειλή, είναι η μόνη αλήθεια, αυτήν που τρέμετε φοβόσαστε, για μας είναι καθημερινή συνήθεια.
Πήραμε κανενός το βιός, χαλάσαμε, αγοράσαμε συνειδήσεις;
Πώς έρχεσαι λοιπόν εσύ αδελφέ στην ακαθαρσία να μας πνίξεις;
Φωνάζουν «ΑΕΡΑ» τα παιδιά, έπεσε πυκνή πολέμου πάχνη κι αυτοί πασπαλίζουν υποσχέσεις και τα λόγια τους με του κουραμπιέ την άχνη.
Τους δίνουμε, δεν παίρνουμε, κουρνιάζουμε σαν τα πουλιά, προσπαθούμε να κελαηδήσουμε έξω από τα σιδερένια τους κλουβιά.
Τα κι αν χτυπούν με χημικά, τι κι αν χτυπούν γυναίκες, γεροντάκια, θάρθει γι αυτούς η ώρα τους, γιατί δηλώνουν έξυπνα πουλάκια.
Βρωμάει μπόχα από μακριά..
Μυρίζει αντάρα, πόλεμο, μπαρούτι, μια φορά και θα τους πασαλείψουμε ΓΙΑΟΥΡΤΙ.
Μασάνε λόγια απειλές, μυρίζει στον αέρα η δειλία τους.
Αλλάζουν τα νοήματα, θέλουν να μας κάνουν λεία τους.
ΟΧΙ, χίλιες φορές, πολλές φορές
Ο Έλληνας, το λέει, όταν τον κάνουν να πονά, όταν τον αναγκάζουνε να κλαίει..
Θα ψηφίσουμε τον νόμο 4000
Το έχει πει σε Γερμανούς, το βρόντησε σε Ιταλιάνους, Τούρκους, προδότες, καταπατητές, σε κάθε λογής ανόητους πλάνους.
Μα τώρα το ΟΧΙ πονάει πιο πολύ.
Το λέμε με φωνές, κλάμα κι αντάρες και όλοι αυτοί που το ακούνε δυστυχώς, λέγονται… ΕΛΛΗΝΑΡΕΣ!!!
http://attikanea.blogspot.com/2011/01/blog-post_4882.html#more
