«Ήρθε ο Ντιστελιάρης. Ελάτε στου Χριστοδούλου (ή του Σωτήρχου)» διαλαλούσε ο τυφλός τελάλης ο μπαρμπά-Σταμάτης ο Περικλής. Καλούσε λοιπόν τις γυναίκες του χωριού σε συγκεκριμένο μέρος για να φέρουν τις φλοκάτες τους, τα χράμια τους, τις κουρελούδες κλπ.

Ο Ντριστελιάρης ως επάγγελμα συνδέθηκε με την βιοτεχνική άνθιση των υφαντών και των χραμιών και παλαιότερα, κυρίως της φλοκάτης. Η νεροτριβή ή ντριστέλα ήταν η πιο απλή από όλες τις υδροκίνητες εγκαταστάσεις. Ήταν υπαίθρια ή στεγασμένη και χρησίμευε για την επεξεργασία των μάλλινων υφαντών στο στάδιο κατασκευής τους (για να αφρατέψουν και να δέουν μεταξύ τους τα μάλλινα νήματα) ή στο ετήσιο πλύσιμό τους.

Η Ντριστέλα (νεροτριβή) αποτελούταν από ένα μεγάλο κάδο σε σχήμα κώνου. Το μεγαλύτερο μέρος της ντριστέλας βρισκόταν χωμένο βαθιά στο έδαφος, ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος να ανοίξουν τα τοιχώματα από την πίεση του νερού. Στη νεροτριβή πλένονταν μάλλινα υφαντά και σκεπάσματα (φλοκάτες, χράμια, κουρελούδες, κάπες κλπ.).

Κινητήρια δύναμη των βιοτεχνιών αυτών ήταν το νερό, για αυτό και βρισκόταν κυρίως κοντά σε ρεματιές. Η πτώση του νερού στον κάδο προκαλούσε τη δημιουργία στροβίλων, οι οποίοι συμπαρέσυραν τα υφαντά στη δίνη τους. Με την τριβή του νερού, τα υφαντά «αναμαλλιάζουν», χνουδιάζουν, γίνονται αφράτα και τα στημόνια με τα υφάδια δημιουργούν ένα σώμα (κλείνουν τα μεταξύ τους κενά) και καθαρίζουν από τη σκόνη, που εισχωρεί σε αυτό.

Ο σωστός υπολογισμός του χρόνου παραμονής του κάθε υφαντού στον κάδο αποδείκνυε την τέχνη του νεροτριβιάρη ή ντριστελιάρη Αν έμενε λιγότερο χρόνο, το αποτέλεσμα δεν ήταν ικανοποιητικό, ενώ, αν έμενε περισσότερο, μπορούσε να καταστραφεί.

Στην Κερατέα η μεταφορά των υφαντών και των χραμιών κλπ γινόταν κάθε 2-3 μήνες. Ειδικότερα οι γυναίκες της περιοχής κατά το αναφερόμενο διάστημα, έδιναν ή έπαιρναν τα υφαντά τους. Η μεταφορά γινόταν με καρά και οι ντριστέλες που γινόταν η ανωτέρω εργασία ήταν στην Λιβαδειά και άλλα μέρη που υπήρχε άφθονο νερό.