Οκτώ μέρες πριν, τα ενδιαφέροντά τους ήταν το σχολείο, η καφετέρια, η ομάδα και τα σαββατοκύριακα καμιά βόλτα με τα μηχανάκια…
Σήμερα είναι οι πρώτοι στα οδοφράγματα, απίστευτα μαχητικοί και ανυποχώρητοι.
Οκτώ μέρες πριν, ήταν στα χωράφια τους, στις οικογένειές τους, άντε και για καμιά πρέφα στο καφενείο.
Σήμερα είναι οι πρώτοι στα οδοφράγματα, απίστευτα μαχητικοί και ανυποχώρητοι.
Δεν ήξεραν από διαδηλώσεις, από πορείες, από ματσούκια και πεσίματα… πόσο δε από Molotov και συγκρούσεις με τα ΜΑΤ.
Ακόμα δεν ξέρουν, κάνουν όμως φιλότιμες προσπάθειες και έτσι όπως το πάνε οι ανόητοι κυβερνώντες του κράτους των εργολάβων, θα κάνουν σαΐνια τους κατοίκους της Κερατέας.
Γιατί όσο “αγύριστα¨κεφάλια είναι, άλλο τόσο ”επιμελείς΄΄ μαθητές είναι. Οκτώ μέρες στα οδοφράγματα της Κερατέας και πίσω δεν κάνει κανείς. Γιαγιάδες, παππούδες, εγγόνια, πατεράδες και μανάδες. Όλοι στην Λαυρίου και απέναντί τους ο κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους. Ενός κράτους ανάλγητου, σκληρού, εκδικητικού, βίαιου.
Να δοκιμάζει πάνω σε γιαγιάδες και δεκαπεντάχρονα όλο το μίσος του. Να προσπαθεί να κονταίνει ανθρώπους περήφανους, ήσυχους, δουλευτάδες. Να μάθουν να μην έχουν γνώμη για την γη που τους ζει. Εκείνη την γη που ανάθρεψε τους παπουδες τους, τους πατεράδες τους και τώρα αναθρέφει τα παιδιά των παιδιών τουςΤην γη που εμείς οι επισκέπτες χερώμαστε τα καλοκαίρια η τα σαββατοκύριακα, με μια βόλτα για ανάσες να αντέξουμε τις βδομάδες που μας πνίγουν.
Όλα για το κέρδος, όχι των πολιτών, αλλά των εργολάβων και εκείνων που ”ταΐζουν”.
Οι αστυνομικοί των ΜΑΤ ”δοκιμάστηκαν” στην Κερατέα και ”δοκιμάζονται” οκτώ βράδια με το αποψινό και μετά τις σφαλιάρες που μάζεψαν την πρώτη μέρα, έπρεπε να <<πάρουν το αίμα τους πίσω>>. Έπρεπε να τονωθεί το θιγμένο ηθικό τους. Έτσι ετούτοι οι ”λεβέντες” τα έβαλαν με γιαγιάδες και αμούστακα παιδιά. Έχοντας σύμμαχο την ακέραια και ανεξάρτητη δικαιοσύνη, εκείνη που φορτώνει με απίστευτες κατηγορίες, οπωσδήποτε ψευδείς, όσους συλλαμβάνει.
Οι κάτοικοι αντιστέκονται και πολλές φορές ανταποδίδουν, όχι με το ίδιο μένος, αλλά άπραγοι δεν μένουν. Το σκοτάδι και τα χωράφια οι συμαχοί τους, τούτος είναι και ο μεγάλος φόβος των κρανοφόρων της ΕΛ.ΑΣ. Και ας έχουν μαζί τους όχημα με αντλία νερού… ας κάνουν χρήση ΚΡΥΦΆ και ΠΑΡΆΝΟΜΑ σφαιρών από καουτσούκ, οι κάτοικοι έχουν και αυτοί τα δικά τους όπλα. Ένα από αυτά η ιστορία του Ευτύχη…
http://spyrostsakirisphoto.blogspot.com/2010/12/blog-post_5452.html
