Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι. Ξαφνικά δεν θα είμαστε πολίτες της Γλυφάδας της Αγίας Παρασκευής ή του Καματερού αλλά πολίτες -κάτοικοι μεγαλυτέρων περιφερειών. Ως εκ τούτου σταδιακά η πολιτική συμπεριφορά μας θα πρέπει να αλλάξει. Ο κάτοικος του Κορωπίου ή του Μαρκόπουλου για παράδειγμα θα πρέπει να νοιαστεί αν ο ΧΥΤΑ θα γίνει στην Κερατέα, γιατί ενδεχομένως η Κερατέα για την οποία δεν του καιγότανε καρφάκι μέχρι χθες, αύριο μεθαύριο θα είναι ο δήμος του. Μπορεί οι σκουπιδότοποι της Βάρης να είναι πρόβλημα των κατοίκων του Καλαμακίου.
Το άλλο θετικό είναι πως θα πρέπει σταδιακά να ενημερωνόμαστε για τα προβλήματα των άλλων περιοχών οι οποίες όπως ψυχανεμιζόμαστε μπορεί να γίνουν και «δικές» μας. Μόνο έτσι θα μπορούμε να κρίνουμε αύριο μεθαύριο, που θα κληθούμε να ψηφίσουμε, αν οι υποψήφιοι γνωρίζουν τα προβλήματα και εάν έχουν την ικανότητα και τα προσόντα να τα λύσουν. Αυτή η προοπτική θα πρέπει να μας κάνει πιο ενεργούς και ενημερωμένους πολίτες και αναμφίβολα να μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα πιο σφαιρικά, πιο κοσμοπολίτικα αν θέλετε.
Αυτή την αλλαγή επιβάλλεται να την αντιληφθούν τα κόμματα και να αρχίσουν από τώρα να ετοιμάζονται ώστε να καταλήξουν έγκαιρα σε υποψήφιους τους οποίους να θέσουν επίσης έγκαιρα στην κρίση του κοινού. Να μάθει το κοινό-εκλογικό σώμα, ποιοι είναι, τι κάνουν, τι πρεσβεύουν, ποιο είναι το πρόγραμμα τους. Άλλο τα πέντε δέκα πεζοδρόμια πλατείες και παιδικές χαρές και άλλο για παράδειγμα η διαχείριση των παιδικών σταθμών, των σχολείων ή των υπηρεσιών υγείας μίας πολύ ευρύτερης περιοχής.
Εφόσον δε αλλάζει η όλη δομή και κατ’ επέκταση και η νοοτροπία, καλό θα είναι τα κόμματα να φέρουν τους υποψήφιους τους σε δημόσια διαβούλευση. Να επιλέξει ο απλός πολίτης ποιος θέλει να τον εκπροσωπήσει. Αυτό βέβαια προϋποθέτει και άλλη ποιότητα υποψηφίων, η εύρεση των οποίων μπορεί να μην είναι τόσο εύκολη υπόθεση όταν έχουμε να κάνουμε με απολιθωμένες κομματικές νοοτροπίες και πρακτικές.
Η πιο μεγάλη όμως ανατροπή θα γίνει με την αλλαγή του εκλογικού Νόμου, όπου καλό θα είναι να καταργηθεί ο σταυρός, ο οποίος είναι ο υπ αριθμόν ένα μηχανισμός εκλογικών πελατειακών σχέσεων. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Δεν είναι λίγοι οι συμπολίτες μας που πουλάνε πολιτική εκδούλευση προσδοκώντας σε κάποια ανταμοιβή. Από μία άδεια μικροπωλητή έως αλλαγή χρήσης γης.
Η αναγκαστική ωστόσο ενασχόληση μας με τα κοινά όσον αφορά την Αυτοδιοίκηση, λόγω των νέων αναγκών που επιφέρει ο Καλλικράτης, θα πρέπει να μας κάνει να αλλάξουμε και τη οπτική γωνία με την οποία βλέπουμε τους και την Νομοθετική Εξουσία δηλαδή τους βουλευτές μας, οι οποίοι θα πρέπει πλέον να ξεχάσουν πως είναι βουλευτές της παμφάγου Β Αθηνών για παράδειγμα. Και αυτών η συμπεριφορά θα πρέπει ν’ αλλάξει αναγκαστικά καθώς με τις μονοεδρικές, όποιες και εάν είναι αυτές, ο συναγωνισμός θα είναι πολύ πιο απαιτητικός.
Από εδώ και πέρα τα κόμματα, θα πρέπει να κάνουν άλλου είδους επιλογή, προβάλλοντας τους καλύτερους ή όποιους τέλος πάντων θεωρούν πως θα τα εκπροσωπήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο προκειμένου να κερδηθεί η βουλευτική έδρα. Και σε αυτό το σημείο η συμμετοχική δημοκρατία μπορεί να παίξει καθοριστικό λόγο, σε αντίθεση με τα σενάρια που υποστηρίζουν πως με την κατάργηση του σταυρού τα κόμματα γίνονται αρχηγικά. Δεδομένου του γεγονότος πως τα δύο μεγάλα κόμματα εκλέγουν πλέον ηγεσίες από την βάση, τίποτα δεν εμποδίζει η επιλογή των υποψηφίων να γίνεται με τον ίδιο τρόπο. Γι’ αυτό ίσως είναι λάθος της ΝΔ να θέλει να αποσυνδέσει τον Καλλικράτη από τον εκλογικό νόμο. Επιβάλλεται να περπατήσουν και τα δύο ταυτόχρονα. Όσο πιο γρήγορα δοκιμαστούν στην πράξη τόσο καλύτερα.
Σαφώς και θα υπάρξουν παρατράγουδα. Σαφώς και θα υπάρξουν τριγμοί και αναταράξεις. Είναι λογικό και αναμενόμενο αφού επιχειρείται μια πολύ βαθειά τομή. Μια τομή όμως που βάζει τα θεμέλια για μελλοντικά ωριμότερες πολιτικές συμπεριφορές και κυρίως βάζει τα θεμέλια για ποιοτική βελτίωση εκλεκτόρων και εκλεγομένων.
πηγή