Είναι οι στιγμές που παγώνεις… Που η καρδιά ματώνει..Που οι σκέψεις γίνονται μια χιονόμπαλα κουβάρι… Εικόνες που έρχονται και φεύγουν, μπερδεύεται το χθες με το σήμερα, ξεφεύγει από τον πόνο η σκέψη για να σωθείς, και ξαναγυρίζει εκεί όταν παίρνει ανάσα… εκεί που αγαπάει, εκεί που συναντά στιγμές ζωής και ξαναφεύγει, γιατί το τώρα είναι νεκρό…
Η Κερατέα κλαίει σήμερα… σπαράζει πάνω από το άψυχο σώμα ενός δικου της παιδιού.
Η νεολαία της Κερατέας, σήμερα γονατίζει από τον πόνο…αρχαία τραγωδια στη γη του Οβριόκαστρου.. στη γη που μόλυναν τα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα … σ’ αυτή τη γη της κρατικής χούντας, στη γη της αντίστασης και του αγώνα θα θάψει το παλικάρι της… ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ…. Το ΣΠΛΑΧΝΟ από τα σπλάχνα της...
Το δάκρυ θα παγώσει άραγε, αυτή τη λιόλουστη χειμωνιάτικη μέρα του Γενάρη, η θα κυλήσει βαρύ και θα πνίξει τη βρώμα που επιχειρούν να της επιβάλλουν;
Στα μυρωμένα λιόδενδρα της Κερατιώτικης γης και στις αλάνες έτρεξαν κι έπαιξαν “κλέφτες κι αστυνόμους” ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ και οι φίλοι του….. που τώρα απόμειναν μόνοι χωρίς αυτόν…πάνω στα σπιτάκια στο Οβριόκαστρο, τραγουδησαν με μια κιθάρα για τούτη τη γη…
Δεν σε γνώρισα, γιέ μου, μα θα μπορούσες νάσαι δικό μου παιδί…. θα μπορουσες νάσαι παιδί της κάθε μάνας… μα θαρρώ πως σε γνώρισα μέσα από τον πόνο των φίλων σου, μέσα από το θρήνο του τόπου σου…
Δεν σε γνώρισα, γιέ μου, μα θα μπορούσες νάσαι δικό μου παιδί…. θα μπορουσες νάσαι παιδί της κάθε μάνας… μα θαρρώ πως σε γνώρισα μέσα από τον πόνο των φίλων σου, μέσα από το θρήνο του τόπου σου…
Καλό σου ταξείδι, παλικάρι μου…
Και μη σκιάζεσαι… ο Αγώνας για τη γη του Οβριόκαστρου, θάχει τ’ όνομά σου… θάχει την πάλικαριά σου… θάναι ΟΡΚΟΣ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ, ΘΑΝΑΣΗ!
