Έχουν περάσει 94 χρόνια από τον Φεβρουάριο του 1929 όταν οι μεταλλωρύχοι του Λαυρίου θρήνησαν τον πρώτο νεκρό του αγώνα τους για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους στις στοές αλλά και για την αύξηση των πενιχρών μισθών τους.
Εκείνη τη μέρα ήρθαν αντιμέτωποι με την αστυνομία η οποία κατ’ εντολή της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησε να βάλει ένα τέλος με αιματηρό τρόπο στην αγωνία τους για τους συναδέλφους τους που είχαν απολυθεί αλλά και για τα ελάχιστα χρήματα με τα οποία αμείβονταν.
Ο απολογισμός ένας νεκρός, ο σαντορινιός (από τη νησάκι της Θηρασίας) Γιώργος Συρίγος και 33 τραυματίες.
Όμως οι μεταλλωρύχοι δεν το έβαλαν κάτω και τελικά κατάφεραν αυτό που μέχρι τότε φάνταζε ακατόρθωτο.
Ύστερα από 47 ημέρες απεργίας η κυβέρνηση έκανε πίσω και κατάφεραν να ικανοποιήσουν όλα τα αιτήματά τους.
Ανάμεσά τους η επαναπρόσληψη όλων των απολυθέντων συναδέλφων τους, η αναγνώριση του σωματείου τους, η ίδρυση ταμείου συντάξεων και η αύξηση ημερομισθίων κατά 10%.
Η μέρα εκείνη, η 7η Φεβρουαρίου 2029, έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένη και στις επόμενες γενιές μεταλλωρύχων του Λαυρίου.
Ο διακεκριμένος ιστορικός και συγγραφέας, Δρ Κωνσταντίνος Τσοπάνης μίλησε στο διαδικτυακό ραδιόφωνο planetwebradio.;gr και στην εκπομπή «Εντός Λεκανοπεδίου» και τον Κώστα Τσαπάκη για το χρονικό εκείνου του αγώνα.
