Τα πράγματα έχουν ως εξής:
Καθαρός καιρός την Κυριακή, για να πάρω το Φυσικό να δω μήπως πάμε καμιά βολτίτσα με τα DRZ… Τι πιο φυσιολογικό από έναν καφεδάκο στο Λαύριο; Καλά μέχρι εδώ; Καλά.
Παίρνουμε λοιπόν Εθνική οδό, βγαίνουμε Αττική οδό και καρφί Λαύριο………………. καλό ε;!
Θα ξέρετε και το άλλο με τον Τοτό φαντάζομαι, οπότε δεν ψαρώσατε και πολύ καλά κάνατε… 
Το (αριστοτεχνικώς) πειραγμένο του μοτο-μυαλό, μας βγάζει… Υμμητό για να πάμε Λαύριο. 
Και κάπου εκεί ξεκινάει η μαγεία… ανέβασμα Υμμητού, δεν το είχα ξανακάνει και έπαθα την καραπλακάρα μου για το τι διαδρομές κρύβονται δίπλα από το σπίτι μας…
Κι ύστερα ήρθε το χώμα… με ότι αυτό περιέχει. Σκοπός, η διάσχιση του Υμμητού για να βγούμε από την άλλη μεριά, προς τη θάλασσα.
Μα τι έχει αυτός ο άθρωπος με τις χελώνες;! 
Προσοχή: Το παρακάτω είναι ακατάλληλο δια ανηλίκους… παρακαλώ απομακρύνετε τα χελωνάκια από το χώρο!!!
Από εκεί, χωματόδρομος αριστερά, κατσικόδρομος δεξιά, βράχια και κοτρώνια ευθεία, πάνω απ’ τη λασπουριά και δώσ’ του….. 
Βγήκαμε άσφαλτο, κάναμε αρκετά βαρετά και ίσια χιλιόμετρα στη Λαυρίου (;) και καταλήξαμε να πίνουμε τον φράπο μας και να τα λέμε στο Λαύριο… Και ύστερα έρχεται η ώρα να φύγουμε. Από που όμως; Έλα μου ντε…
Για αρχή κάνουμε μια στάση σε μια εξέδρα που κάποτε εικάζουμε πως βαγονέτα γέμιζαν τα καράβια με εμπόρευμα… Όμορφο θέμα για φωτογράφηση. Αφού βέβαια μας βγει η ψυχή να ανέβουμε τη σκάλα του τρόμου…!!! 
Στη συνέχεια οδεύουμε προς το Χάος… ναι ναι, καλά διαβάσατε… το ΧΑΟΣ!!!!!!!!
Και κάπου εκεί παραδίπλα τσιμπάμε και το κατιτίς μας με το μόνο που ακούγεται να είναι ο αέρας…
Η επιστροφή δεν έκρυβε καμία έκπληξη (πρωτότυπο!). Λίγα χωματάκια πάνω απ’ το Λαύριο, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, σε μια μικρή, αλλά πολύ όμορφη διαδρομή. Στη συνέχεια επιστροφή στα σπίτια μας από γνωστές διαδρομές γιατί ήταν ήδη αργά…
Ωραίο πράμα η εντουράδα. Στην ουσία ήταν η πρώτη μου και ήταν ΤΕΛΕΙΑ. Μαγικό μέρος το βουνό… Υπέροχο πράγμα η ΦΥΣΗ…
Άντε ένας ένας να ψάχνετε για παρέα στη Βέφα σας τώρα (ή ό,τι άλλο έχετε που δεν πάει στα χώματα)!!!
